با تحریم انتخابات حق حاکمیت بر سرنوشت خود را ابراز داریم

در تمامی نظامهای دولتی که مبنا بر مردمسالاری دارند و مشروعیت خود را از آرای مردم می گیرند ساز و کار و ابزاری هایی پیش بینی شده است تا اعمال حق حاکمیت مردم بر سرنوشت خویش کم وبیش عملی شود. از جمله این ابزار ها، رای گیری و شیوه های مختلف آن است، بنا بر این رای دادن و پای صندوق رای رفتن به نمادی از مردمسالاری تبدیل گشته است، تا جایی که تمامی کشورهای دارای نظام بسته و دیکتاتوری نیز گاه و یا حتی بطور مرتب به استفاده از این وسیله (انتخابات و صندوق رای) اقدام میکنند تا پایگاه و مشروعیت مردمی خود را به رخ جهانیان بکشند و یا چنین بنمایانند . در بسیاری از این نظامها، متاسفانه اغلب، انتخابات را نه وسیله ای برای ابراز حق حاکمیت، بلکه حقی از حق شهروندی بنیادی می شمارند و به استبداد های حاکم فرصت میدهند تا نوعی رضایت در جامعه تحت قیمومیت خویش ایجاد نمایند چنانچه گویی افراد جامعه از حقی بر خوردارند . در ایران، تحت حاکمیت ولایت فقیه که صفت مطلقه نیز یافته است، در طی بیش از سه دهه نظام حاکم از این وسیله و حضور کم و بیش مردم درحوزه های رای گیری و استفاده تبلیغاتی گسترده با بهره گیری از سانسور مخالفین و حتی معترضین درون نظام، برای مشروع نشان دادن خویش سود برده است. اما آیا در حقیقت مردمی که در جامعه تحت حاکمیت استبدادی و ولایت مطلقه، در انتخاباتی تحت نظارت و مهندسی شده و چیدمان یافته شرکت می کنند که حتی ابتدایی ترین قوانین حاکم بر انتخابات، یعنی آزادی نامزد شدن و اتخاذ تصمیم افراد رعایت نمی شود و رای دهندگان موظفند به نمایندگان قدرت حاکم که برای آنها تعیین کرده است رای بدهند از حقی برخوردارند؟ انسان آزاد و مستقل انسانی است که بتواند در آزادی و به دور از هر اجبار و زوری تصمیم بگیرد. حال اگر در جایی و مکانی انتخابات به عنوان وسیله ای در دست استبداد قرار گرفت تا از آن برای مشروعیت دادن به خود بهره بگیرد،کار بایسته این است که با تحریم و عدم شرکت در آن، فرصت این استفاده ابزاری را از نظام استبدادی ستاند. بدین سبب است که مجامع اسلامی ایرانیان هر بار به مناسبت، با یاد آوری این موضوع مردم را به تحریم انتخابات فرمایشی فراخوانده است تا از حق حاکمیت خویش دفاع نمایند. در انتخابات پیش رو یعنی نهمین دوره مجلس شورای اسلامی، محدودیت های اعمال شده از سوی نظام ولایت مطلقه که طی انتخابات پیش از این شاهد و ناظر آن بودیم بیشتر شده است تا حدی که بسیاری از ذوب شدگان در ولایت نیز از تیغ عدم صلاحیت مصون نماندند و به خیل حذف شدگان پیوستند. نظام ولایت مطلقه با بحران سازی ها یی که کرده است کشور را در موقعیتی بس خطیر قرار داده است:

ترس از ابراز عقیده و فضای آزاد، نظام را وادار به هرچه بسته تر کردن فضای سیاسی ،اجتماعی کرده است و تاب کوچکترین اعتراض را ندارد. دستگیری ها و شدت برخورد با دگر اندیشان کار روز مره اوست. جو موجود حاصل از این فضا جامعه را در انواع خشونت ها از استفاده انواع مواد مخدر و پائین آمدن سن استفاده کنندگان گرفته تا برخورد ها و در گیری ها و تصادفات جاده ای که قربانیانی بیشمارمی گیرند غوطه ور کرده است.

وضعیت اقتصادی کشور و معیشتی بسیاری از مردم ایران در حد زنده ماندن است، ارزش پول ملی پائین آمده و با ادامه بحران پائین تر نیز خواهد رفت.

امروز بر این همه، خطر جنگ و با گسترده شدن تحریمها، خطر کمبود مواد غذایی و دارویی نیز افزوده شده است. افکار عمومی جهان ، همچنین، سر دمداران حمله به ایران و جنگ افروزان، چشم به ایران و مردم آن دارند که آیا کشور و حاکمیت بر سرنوشت آن را از آن خود میدانند و یا اینکه بی تفاوت نسبت به سرنوشت خویشند و آنها مختارند هرکار خواستند با ایران، وطن ما بکنند. اگر ایرانیان در یک جنبش گسترده تر به افکار عمومی مردم جهان بنمایانند که رژیم مافیاهای نظامی - مالی از آنها نمایندگی ندارد، نشان بدهند که خود توانا و قادرند که از استبداد مطلقه دفع شر نمایند، جنگ طلبان نه قادرند و نه توجیهی برای حمله به ایران و تحمیل جنگ به ما مردم را دارند. تجربه های تونس و مصر از یک سو و عراق و لیبی و امروز سوریه، به ما می آموزند که اگر مردمی در صحنه باشند و بمانند و فرصت را از گروه های وابسته و مسلح بستانند بهانه را از نیروهای مداخله گر نیز ستانده اند. گاه نظامهای استبدادی خود فرصتی را فراهم می آورند تا مردم حق حاکمیت خویش را ابراز دارند. تحریم انتخابات فرمایشی یکی از این فرصت هاست. انتخابات مجلس نهم را به یک نه بزرگ به نظام ولایت مطلقه تبدیل کنیم و با تحریم فعال "انتخابات" به جهانیان بگوئیم که این نظام از ما نیست . در روز برگزاری انتخابات، در خانه ها بمانیم و با خلوت کردن خیابانها استقلال و آزادی خویش و حق حاکمیت خود را ابراز داریم. تمامی ابزارهای اختناق و سرکوب رژیم در مقابل چنین عملی خلع سلاح خواهند شد و رژیم و دستگاه قضائی او نمیتوانند به جرم درخانه نشستن و بیرون نیامدن افراد به دستگیری و یا تعقیب آنها بپردازند. جنبش تحریم را همگانی و مداوم بگردانیم تا سران نظام مطلقه بدانند که با مردمی کبیر و زنده مواجهند و نه با صغار و مردگان.

مجامع اسلامی ایرانیان/ ۷ اسفند ماه ۱۳۹۰